Op Tweede Paasdag naar de meubelboulevard, Wildlands of de Keukenhof. Mij natuurlijk niet gezien! Ik had al fietsend een kerkje in de buurt van Dokkum ontdekt en daar moest en zou ik naartoe. Niet gekweld door hooikoorts en gezegend met lammetjes, paardenbloemen, weinig verkeer en af en toe een weiland vol koeien. Als hoogtepunt zelfs een heuse struisvogel op een omheind terrein. Met een toeristische omweg (en dat op een fiets met een rokzadel!) fietsten we richting Aalsum, terwijl het letterlijk onder de rook van Dokkum ligt. Aalsum is een gehucht, dat misschien niet zo snel op een landkaart te vinden is.
Het kerkje van Aalsum was vanuit de verte al goed zichtbaar tussen de weilanden. Dichterbij is duidelijk te zien dat het op een terp is gebouwd en dat het gebouw een romaanse uitstraling heeft. Vooral vanwege de ronde boogramen. Met de bouw werd begonnen in de 12e eeuw. Hmmmm, Middeleeuwen!
Rondom het kerkje heen zit het kerkhof.
Op de hekken bij de ingang staan twee borden met zwarte doodskoppen en de teksten “memento en “mori”, gedenk de doden.
De graven, daar kun je bij deze begraafplaats niet omheen. Je kan amper een rondje om de kerk lopen zonder op iemands graf te stappen. Het wil allemaal net, zelfs voor een motorisch gestoord iemand als ik die altijd zijn evenwicht verliest, misstapt of struikelt. Het is op de terp gezellig druk qua aantal graven; elke centimeter grond is benut. Het past allemaal maar net. Alles is tip top onderhouden trouwens.
Helaas was de kerk dicht voor bezichtiging, maar is ze nog wel in gebruik. Die indruk kreeg ik toen ik een blik naar binnen wierp. De kerkbanken stonden nog keurig op hun plek en het zonlicht viel sereen naar binnen.
Ik wikipedia even snel naar dit pittoreske kerkje met zijn zwart-witte toren. De kerk is gewijd aan Catharina van Alexandrië. Van origine is het een hervormde kerk.
Bizar is dat deze kerk in 2009 nog landelijk in het nieuws was. Toen was er sprake van een spookachtig raadsel. Een grafsteen bewoog uit zichzelf en niemand kon er een verklaring voor vinden. Er werd herhaaldelijk aan grafschennis gedacht en zelfs het Nederlands Forensisch Instituut zou benaderd zijn om dit mysterie op te lossen.
Ik respecteer natuurlijk de identiteit van degene aan wie deze grafsteen met een eigen wil toebehoort, dus ik ben niet gaan speuren welke steen rondschuift. Zo’n bewegende grafsteen doet natuurlijk meteen de fantasie prikkelen… De verhalen van Edgar Allan Poe, geschreven in een tijd dat men uit angst voor de dood soms hele klokkenspelen op een graf liet plaatsen zodat de “overledene” dan de bel kon luiden als hij toch nog bleek te leven. Of een voorproefje van de zombie apocalypse…
Gelukkig ben ik nogal nuchter en zoek ik altijd naar de rationele verklaring voor iets. Een artikel van Skepter, een van mijn favoriete media, brengt uitkomst en leert ons dat grafstenen wel vaker uit zichzelf bewegen onder invloed van weersomstandigheden en de hoek waarin zo’n dekplaat op een grafmonument geplaatst is.
Toch is het grappig om op een plek te zijn wat internationaal in het nieuws is geweest vanwege die overactieve grafsteen. Hier de link naar Skepsis:
Verder komen we een grafsteen tegen met een obelisk-achtig monument erop. Het behoort toe aan een “pionier van het verzet”, K. van Dijk, gevallen 8-12-1944 op Nes (Ameland). De website van de oorlogsgravenstichting meldt dat deze man schoenhandelaar was en in het verzet terechtkwam. Hij zat bij de Vrijwillige Luchtwachtdienst Dokkum. Vanuit zijn schoenenzaak had hij contact met de mensen uit het verzet. Hij kwam bij de Dokkumer knokploeg en moest onderduiken. Bij een inval op Nes werd hij door de bezetter doodgeschoten.